Nieuwe reeks: De Dwaze Vader
Zo, Moederdag is weer achter de rug – laten we het eens over vader gaan hebben. Een wat sneu figuur in onze tijd en contreien, als je het mij vraagt; en ik mag het zeggen want ik ben er zelf een.
Zo, Moederdag is weer achter de rug – laten we het eens over vader gaan hebben. Een wat sneu figuur in onze tijd en contreien, als je het mij vraagt; en ik mag het zeggen want ik ben er zelf een.
Erg verguld was ik, toen de oproep voor het raadgevend referendum over het handelsverdrag met Oekraïne bij mij op de mat viel. Oh, ik weet het hoor, er zijn genoeg mensen die zeggen dat het allemaal volslagen nutteloos is, geld- en papierverspilling. Maar dat ben ik niet met die mensen eens. Zelf denk ik liever in termen van ‘kansen’. Dus laat die stempas niet ongebruikt! Om je wat ideeën te geven, bij deze drie manieren waarop je jouw democratische recht op een creatieve manier kunt inzetten.
Wat kent Nederland toch weinig smaken tussen blinde dweepzucht en calvinistische snibbigheid. Onze taal is verarmd tot louter ‘Hosanna’ of ‘Kruisig hem’.
Lees verder OverCruijff, The Passion en de noodzaak van de liturgie
“Ween niet om God de Grootmoeder, zonen en dochters van Nederland, ween om uzelf…”
Lees verder OverNiet God maar Nederland verdient ons medelijden
Het rapport ‘God in Nederland’ verhit de gemoederen: wéér neemt het christendom af in omvang en betekenis binnen onze samenleving. “Nederland is God kwijtgeraakt”, klinkt het – alsof Onze Lieve Heer een autosleutel is, of de bijpassende sok die altijd verslonden lijkt te worden door de wasmachine.
Lees verder OverGod in Nederland: 3 harde maar hoopvolle lessen
“Zozeer heeft God de mensen liefgehad, dat Hij veruit de meeste van hen géén paus heeft gemaakt.”
“Slechts door de ogen van een gelovige, door de ogen van een kind, zien wij de echte Jheronimus Bosch.”
Lees verder OverJheronimus Bosch: geraakt door God, niet door de duivel
Dit is mijn voornemen voor de vastenperiode die deze week begint. Alle beeldschermen zo veel mogelijk op zwart. Smartphone en tablet en computer en televisie. Niet omdat ik er op tegen ben – allerminst, ze kunnen het leven verrijken en veraangenamen. Maar ook verstrooien, vervlakken. Onrustig maken, angstig om iets te missen. Twist- en babbelziek. Afijn, de uitzending van KRO Kruispunt van gisteren – waarin mijn gezin ook figureert – legt het allemaal treffend uit.
Brabantse carnavalsorganisaties brengen een folder uit om mensen ‘van buiten’ enkele elementaire fatsoensnormen bij te brengen. Geen ongewenste intimiteiten, geen bandeloze slemppartijen, en natuurlijk het aller-, allerbelangrijkste: geen ‘alaaf’ zeggen – alsjeblieft zeg, dat zeggen ze in Limburg, een rechtgeaarde Brabander krijgt dat niet uit z’n strot. De folders liggen bij VVV’s – want elk jaar lokt het bourgondische volksfeest weer busladingen vol noorderlingen de Moerdijk over – maar ook bij asielzoekerscentra.
Twitteraars lijken in tenminste dit opzicht op IS-terroristen: ze zijn koppensnellers. Het is me vaker opgevallen: je deelt een artikel, en velen staan direct klaar om met een bot mes de kop eraf te snijden en die triomfantelijk in de lucht te houden. Het corpus van de tekst stort levenloos en ongelezen ter aarde. Dat lot ondervond ook mijn recent verschenen interview met de Vlaamse theoloog Jonas Slaats in het maandblad Volzin: op sociale media werd het gedeeld onder de kop ‘Islamofobie is racisme van nu’, en prompt begonnen verscheidene opgewonden kwetteraars zich druk te maken over die kop – onzin, kwetter kwetter, de islam is een geloof, geen ras, kwetterdekwet! Hadden ze het artikel maar gewoon gelezen, dan hadden ze gezien dat Slaats een interessante denker is die (ongeacht of je het met hem eens bent) boeiende observaties over de islam doet.
Bij het zien van de foto’s van mannen in rokjes, die protesteren tegen seksueel geweld, betrap ik mezelf op een zeker wantrouwen. “Mannen handen thuis!” Ja, hè hè. Natuurlijk, ik sympathiseer met het protest, hoe kan ik anders? Maar wat is het protest waard? Wat is mijn sympathie waard?
Podcast over ‘God knows I’m good’ van wijlen David Bowie.
“De moordenaar is nog steeds op vrije voeten”, zegt de nieuwe omslag van Charlie Hebdo, een jaar na de aanslag op de redactie. De cartoon toont een boos kijkende God, met bebloede toog en een kalasjnikov op de rug. Zijn er al mensen geweest die zich er daadwerkelijk over opgewonden hebben, die zich gekrenkt hebben getoond in hun religieuze gevoelentjes? Ik niet in elk geval. Het is welbeschouwd een vrij matige grap, niet echt origineel, niet echt intelligent – maar we nemen er allemaal plechtig kennis van en doen alsof het heel wat is, want hé, Charlie Hebdo… Het mag wel wat minder eigenlijk, met dat aura van martelaarschap.
Lees verder OverGod woont niet op het kalifaat
Vierde kerstdag. Onnozele kinderen. Een wat vergeten feest, vermalen in de kunstmatig gezoete balkenbrij van kerstmis – tegenwoordig sentimentele eenheidsworst van de eerste adventszondag tot en met driekoningen, met poppige stalletjes, engeltjes en antonpieckige wintertaferelen. Maar ooit was kerst een drama in bedrijven, en de kindermoord van Bethlehem was daarvan het dramatische hoogte- of dieptepunt, de afgrijselijke plotwending, de woeste dissonant, de veldslag voor de poorten van de hel. Ontstoken in razernij laat de jaloerse koning Herodes alle jongens van onder de twee jaar in Bethlehem en ommestreken vermoorden, in de hoop daarmee ook zijn rivaal te doden: de pasgeborene waarvan zelfs de heidenen zeggen dat hij de ‘koning der joden’ zal zijn. Deze zinloze slachtpartij geeft reliëf aan de persoon en het latere optreden van Jezus van Nazareth, geeft reliëf aan kerst, ja het geeft reliëf aan het christendom zelf. Daarom is het zo jammer dat deze episode in zo vele populaire hervertellingen van het kerstverhaal wordt weggemoffeld, soms zelfs helemaal weggelaten.
“Europa begaat na 13 november precies dezelfde dwaasheid als de VS na 11 september.”