15
dec
De laatste epische film
Geheel in de geest van Peter Jackson bracht ik onlangs een extended edition uit van een essay dat ik al eerder schreef naar aanleiding van de verfilmingen van The Hobbit. Ik vergeleek daarin het prachtige oorspronkelijke verhaal van J.R.R. Tolkien met de programmatische verhandeling over de vreugde van het evangelie door paus Franciscus. In het verlengde daarvan schreef ik over de onmiskenbare echo’s van het distributisme en het katholiek sociaal denken. In mijn extra lange versie heb ik dat nog eens verrijkt met een geestige gedachte van G.K. Chesterton over het verschil tussen kruideniers en herbergiers.
“Kerk blijft in oorlog met Tolstoj”, 
Laat ik de schokkende waarheid maar opbiechten: ik mag graag naar misdaadseries kijken op tv. Zo, dat is er uit — de onverwachte ontknoping, de boef ontmaskert zichzelf. Dit totnogtoe geheel in het verborgene uitgeleefde pleziertje verbaast mijzelf niet het minst. Want ik heb nooit een hoge dunk gehad van het hele detectivegenre. Wat bezielt me toch? Of, laat ik in stijl blijven: wat is toch mijn motief om me tot deze misdaad te verlagen?
Het vijfde hoofdstuk (in zes stukken vertaald: 
Nog altijd zijn er opgewonden atheïsten en neo-paganen die hele internetpagina’s vullen met uitgebreide beschouwingen over de ‘heidense wortels’ van het christendom. Een wirwar van plaatjes en feitjes moet dan aantonen dat het christelijke verhaal niet origineel is, dat er tal van heidense goden bestonden, die ook uit een maagd geboren waren, zieken genazen, uit de dood waren opgestaan, enzovoort. Mithras, Dionysus, Adonis, Osiris — allemaal proto-Jezussen, dus het christendom brengt eigenlijk niets nieuws, zo is de triomfantelijke suggestie. Maar wat zegt het nou werkelijk? Is een regenboog minder bijzonder en betoverend, omdat de afzonderlijke kleuren ervan elders in de natuur ook te vinden zijn? Kun je het genie van Rembrandt ontkennen door erop te wijzen dat schilders voor hem ook verf gebruikten? Natuurlijk niet. Ook in de tijd van G.K. Chesterton klonk dit onnozele riedeltje over de ‘heidense Christussen’ al volop, en in dit prachtige slot van het vijfde hoofdstuk van De eeuwige mens (volgend op 
Christendom en heidendom — wat ze gemeen hebben, is volgens G.K. Chesterton een diep-menselijk instinct voor verbeelding. Maar al in