Oude zakken
De nieuwe Metallica klinkt als de oude Metallica. Dat is, in een notendop, wat er mis is met deze wereld.
De nieuwe Metallica klinkt als de oude Metallica. Dat is, in een notendop, wat er mis is met deze wereld.
“Openbaar optreden beantwoordt haast nooit aan de verwachting van degene, die het doen zal. Er gebeurt altijd iets, waarop hij niet gerekend had. Achteraf moet hij wennen aan de ervaring, dat de toeschouwers maar het geringste deel van het drama beleven. De ware tragedie blijft achter de coulissen. Om een verloren haarspeld kan de vrouw, die Eva moet vertolken, dieper in verslagenheid raken dan zij op de planken zich zal tonen om het verloren paradijs. Wie deze tweestrijd niet innig doorleeft of niet áán kan, mislukt. Zo’n conflict is het voorspel van alle dingen, die goed aflopen. Het is de springplank naar het gemak, waarmee ze schijnen te worden volbracht.”
Dit prachtige citaat is afkomstig uit het boek Brabantse herinneringen van Anton van Duinkerken. Het is voor een habbekrats te koop via Bol.com, en ik geef het je gratis mee als lees- en/of geeftip voor de feestdagen.
Dat zelfs de donkere periodes uit de geschiedenis vaak een bron van nostalgie zijn, bewijst alle aandacht voor de val van de Muur wel. Ik moet je bekennen: hoewel ik pas tien was toen de Muur viel, heb ik zelf ook nog wel eens last van ‘Ostalgie’.
Aan die verwaarloosbare minderheid van de Nederlandse bevolking die gisteren níet het Groninger Museum bezocht: ik kan je van harte aanbevelen dat alsnog te doen. Want ondanks de grote drukte, de rommelige opzet en de oppervlakkige informatie is de expositie van werken van John William Waterhouse ronduit overweldigend.
In de Kerk der Friezen, het Nederlandse kerkje in de schaduw van het Sint-Pieter in Rome, hangt haar beeltenis. Ik was blij haar daar tegen te komen, zuster Marie Adolphine. In de Friezenkerk is alles über-Nederlands; dat hebben de Nederlandse expats graag, vermoed ik. Aan het einde van de eucharistieviering wordt het Wilhelmus gezongen. Na afloop van de mis wordt zelfs een oer-Hollands – lees: slap – bakje koffie geserveerd, met een speculaasje. (En dat in het land waar de vervaardiging van espresso tot kunstvorm is verheven.) Dergelijk huis-tuin-en-keukennationalisme is niet aan mij besteed, vrees ik. Maar dat ook de beeltenis van zuster Marie Adolphine daar hing – ja, dat raakte me wel.